در مرحله ی نخست، دندان ها غذا را می جوند. آن گاه غذا با بزاق دهان مخلوط و سپس نرم می شود. زبان غذا را عمل می آورد و به یک گلوله ی بزرگ تبدیل می نماید. در عمل بلع، شراع الحنک در انتهای دهان طوری بلند می شود که غذا وارد مجرای بینی نشود. آن گاه غذا وارد حنجره می شود. در اینجا نای از بالا باز است. دریچه ی نای که در بالای زبان واقع شده است، برای جلوگیری از ورود غذا به درون نای، پایین می آید و راه ورود به نای را می پوشاند.

لقمه ای که جویده شده است، پس از این مرحله وارد مری می گردد. طول مری در حدود 25 سانتی متر است. دیواره های مری از بافت عضلانی ساخته شده است و غذا به واسطه ی انقباضات عضلات دیواره های مری به پایین فرستاده می شود.

مایعات خیلی سریع تر از مری پایین می روند. عبور یک لقمه ی غذا از مری، حدود 8 ثانیه به طول می انجامد. بنابراین، بلعیدن غذا به این معنا نیست که غذا را مانند یک تکه سنگ از راه مری به درون شکم خود پرت کنیم! رساندن غذا به درون معده، مستلزم یک سلسله عملیات عضلانی است. به همین علت است که اگر کسی را از پاها آوبزان کرده باشند، باز هم می تواند بخورد و بنوشد.

حالا شاید بپرسید: چه چیزی باعث انقباض عضلات در جریان عمل بلعیدن می شود؟ جواب این سوال به طور مختصر چنین است: در جداره ی لوله ی گوارش، اعصابی وجود دارند که در برابر ورود غذا از خود واکنش نشان می دهند. غذا با جداره ی لوله ی گوارشی تماس می گیرد، اعصاب مزبور را تحریک می کند و آن عصب ها نیز باعث انقباض عضلات و پایین رانده شدن غذا می شوند.

منبع: دانستنیهای دانش آموز